Doe mij maar de springveer
Vrolijk huppelen twee peuters over het gras. Jayley en Cyenna lijken als twee druppels water op elkaar, zijn 3 jaar oud en komen uit Heerlen. Jayley loopt voor het eerst op haar JUMP, die helemaal naar wens is afgemaakt door prothesemaker Frank Jol. Ze heeft de kleur zelf mogen kiezen: uiteraard meisjesroze.
“Als ze de JUMP aanheeft, is het dikke pret”, lacht moeder Denice van As. “Toen ze hem voor het eerst aanhad, liep ze er meteen op weg. Natuurlijk was het even wennen, maar het is fantastisch om te zien als ze ermee aan het spelen is. Ze kan rennen, ravotten, op de trampoline … eigenlijk alles. En nu het mooi weer is, kan ze er zelfs mee in het water. Dat ging met haar normale prothese niet. Als die nat werd, ging het schimmelen. Dus moest ze zonder prothese zwemmen. Dat kan prima in een diep zwembad, maar ze spelen graag samen in een kinderbadje, of op het strand als we op vakantie zijn. En ze kan natuurlijk niet lopen op haar stomp. We krijgen geen badprothese vergoed, dus is ze qua zwemmen eigenlijk beperkt. En dat wil je als ouders niet.”
Jayley werd op 15 april 2018 samen met haar tweelingzusje Cyenna geboren. Al bij de twintigwekenecho was duidelijk dat er iets mis was met haar linkerbeen. Een vlies in het vruchtwater zat om haar been, waardoor het werd afgekneld. Er was een breuk te zien, maar pas na de geboorte werd duidelijk wat er precies aan de hand was. Jayley had wel een linkervoet, met vijf tenen, maar de botten waren niet ontwikkeld. Ouders Denice en Desley besluiten na allerlei onderzoeken en op advies van een Amerikaanse arts dat amputatie het beste is. Geen makkelijke keuze. Een paar maanden later krijgt Jayley haar eerste prothese. Ze heeft tot dat moment nog nooit gelopen, maar staat op en loopt weg.
“Elke ochtend zegt Jayley: “Doe mij maar die springveer!”.”
“Na een tijdje ging het toch niet helemaal lekker met die prothese”, blikt vader Desley Krewinkel terug. “Ze liep gewoon niet goed, had snel pijn aan haar stomp. Als ouders wil je het maximale voor je kind, je wilt niet dat ze op welke manier ook beperkt wordt. En dat was ze met die prothese dus wel. En dus bleven we verder zoeken. Zo kwamen we bij de Mentelity Foundation terecht, met het verhaal over de JUMP. Dat vonden we erg interessant, dus hebben we gelijk gebeld. Niet veel later waren we bij prothesemaker Frank Jol. Dat was in een klap een enorme verandering. Sowieso: Jayley had nog nooit iemand met een beenprothese gezien en toen we bij Frank waren, was Team Para Atletiek daar aan het trainen. Dat zijn ineens heel veel beenprotheses bij elkaar. Ze leefde helemaal op, vond het geweldig. Ze liep alleen maar te lachen, alsof ze ineens besefte dat ze niet de enige is.”
Jayley en haar tweelingzusje Cyenna
Denice vult aan: “Sinds ze de JUMP heeft, is er echt een last van onze schouders gevallen. Het is een enorm verschil met alles hiervoor. Het is voor het eerst sinds de geboorte weer rustig in ons hoofd, we hebben alles onder controle. Er komt in die tijd zoveel op je af. Tot nu toe was het steeds zoeken naar betere oplossingen, steeds weer ziekenhuizen en dokters bezoeken. Daardoor bleef Jayley een patiënt en dat is ze nu totaal niet meer. Nu is haar prothese gewoon onderdeel van haar. We hoeven niet meer te denken: moeten we verder zoeken? Kan het nog beter? We zitten nu op de juiste plek.”
“Binnenkort gaan ze samen naar de peuterspeelzaal en dan moet Jayley zich ook zelf kunnen redden met haar prothese. We weten nu dat ze dat kan. Elke ochtend mag ze zelf kiezen welke ze aan wil: de ‘normale’ of de JUMP. Bijna altijd zegt ze: ‘doe mij maar de springveer’. Zo noemt ze hem. En ook Cyenna is ontzettend blij dat haar zus nu lekker mee kan rennen en spelen. Jayley is minstens zo snel en behendig. En dat ziet haar zusje ook. Ze vroeg laatst zelfs: ‘mama, waarom heb ik eigenlijk niet zo’n stomp?’”
Tekst: Robin Wubben
Foto: Mathilde Dusol