‘De wereld ziet er met de JUMP heel anders uit’
Toen Lizzie van der Bas (7 jaar) voor het eerst bij prothesemaker Frank Jol binnenliep, had ze het idee alles met haar prothese te kunnen. Na enig doorvragen bleek ‘alles’ een rekbaar begrip. Het project Re-Abled en de JUMP-prothese hebben daar een enorme verandering in gemaakt. “Nu kan ik écht alles wat ik wil doen.”
Lizzie werd geboren met een – naar eigen zeggen: ‘inimini voetje, met vijf doperwtjes als tenen’. Toen ze nog geen jaar oud was, werd die voet geamputeerd en kreeg ze haar eerste prothese. Inmiddels staat de teller in zeven jaar op dertien benen. Lizzie moet erom lachen als ze het vertelt. Met een marmerroze prothese komt ze bij prothesemaker Frank Jol binnen. “Mijn been is wel een beetje zwaar. Springen is moeilijk. En bij het traplopen moet ik mijn been steeds met mijn hand naar de volgende trede tillen.” Ze verontschuldigt zich bijna als ik zeg dat dat toch beter moet kunnen: “Ik kan er niks aan doen.”
De prothese met bovenbeenkap is in Franks ogen simpelweg te zwaar. Die bovenbeenkap moet eraf. “Toen hij dat zei, vond ik dat heel eng”, zegt moeder Sandra van der Wolf. “Ze had een keer met een prothese zonder bovenbeenkap gelopen en toen zakte ze als een plumpudding in elkaar. Dat wilden we niet nog een keer. Maar met de nieuwe prothese – zónder bovenbeenkap – is dat niet het geval.” Lizzie moet nog altijd lachen om wat er gebeurde toen ze de JUMP-prothese voor het eerst aantrok: “Ik ging meteen rennen. En dat was best gek. Ik ging meteen zo hard. Ik heb zelfs nog een wedstrijdje gedaan met paralympisch kampioene Fleur Jong.”
Voor Lizzie overheerst het plezier, moeder Sandra vult aan: “Ze had ook meteen geen pijn meer. Met die oude prothese had ze dat wel regelmatig. Ze traint nu een keer in de week bij Frank, en gaat een keer freerunnen. Om het plezier, maar ook om het been sterker te maken. Daar haalt ze nu haar kracht uit. Wat dat betreft ben ik zo blij dat we bij Frank terecht zijn gekomen.” Dat gebeurde bij toeval: Lizzies gymleraar zag Edwin Spee (Mentelity Foundation) op televisie vertellen over het Re-Abled project en stuurde Sandra een berichtje. Zij bekijkt de website en stuurt weer een berichtje naar de Mentelity Foundation met Lizzies verhaal.
“Diezelfde middag ging de telefoon: of ik wat filmpjes van Lizzie op wilde sturen om te zien of de JUMP-prothese goed voor haar zou zijn. En een paar dagen later zaten we op het Friendship Sports Centre bij Frank Jol. Ineens dacht ik: het gaat écht gebeuren! Ik heb altijd gehoopt dat Lizzie overal mee kon komen, maar in de afgelopen jaren heb ik wel gezien dat er gewoon dingen waren die door haar been niet lukten. En dat wil je als ouder niet. Ik neem niet zomaar genoegen met de eerste de beste oplossing, maar altijd is er de rem van de verzekering, die niet alles zomaar vergoed. Bij de Mentelity Foundation zoeken ze dan mee naar oplossingen hoe het financieel wél kan.”
“Toen ze de JUMP aantrok, rende ze er meteen op weg”
“Lizzie wilde altijd heel graag, maar de hond uitlaten was eigenlijk al te veel. En buitenspelen in de schoolpauzes was ook te zwaar”, weet Sandra nog goed. “Nu lopen we elke dag minstens een uur in het bos en speelt ze alle pauzes buiten. Naast haar sportprothese heeft ze nu ook een ADL-prothese van Frank. En dat voelt heel fijn. Het is hier veel breder dan: hier heb je een been, succes ermee! We waren altijd tevreden over de artsen en prothesemakers, maar hier zien we hoe het ook kan. Dus mijn advies: als je niet honderd procent tevreden bent, zoek verder. Sommige prothesemakers weten het gewoon nog net wat beter.”
Tekst: Robin Wubben
Foto’s: Mathilde Dusol